Postawa daru nie jest tym samym co potrzeba poświęcania się. Choć słowo to używa się potocznie dla określenia trudnych decyzji w relacji mężczyzny i kobiety, to coraz częściej jest synonimem rezygnacji z tego co dla mnie jest ważne, cenne czy przyjemne, aby zaspokoić pragnienia czy oczekiwania drugiej strony, a więc kosztem siebie samego. Psychologowie ostrzegają, że kryjące się pod płaszczykiem miłości poświęcenie występuje często osoby, których pragnienia czy potrzeby w dzieciństwie nie były zauważone i z tego powodu nie nauczyły się identyfikować ze swoimi uczuciami a równocześnie nauczyły się zaspakajać potrzeby innych. Aby nie łączyć chrześcijaństwa ze sposobem radzenia sobie z własnymi deficytami osobowościowymi lepiej używać w Kościele pojęcia daru. 

Różnica między poświęceniem a darem jest taka, że człowiek poświęcający się ma przeświadczenie, że nie ma innej możliwości wyboru. Wewnętrznej lub zewnętrznej presji towarzyszy poczucie konieczności takiego wyboru. Innej opcji nie mam. Muszę się poświęcić. Dlatego poświęcenie nie tylko męczy, ale nie daje radości życia. 

Dar jest wyborem dokonanym w poczuciu bycia wolnym. Osoba obdarowująca może się zdecydować na poświęcenie (jakąś stratę), ale nie musi. Ma poczucie wolności, sprawczości, widzi inne opcje wyboru, alternatywy dla swojego życia. Jeżeli więc podejmuje decyzję o życiu dla drugiej osoby, np. opiekowania się przewlekle chorym współmałżonkiem albo przeprowadzki do innego miasta ze względu na karierę współmałżonka, to ma świadomość, że robi to dobrowolne, bo jest wewnętrznie przekonana co do wartości takiej decyzji, ale też wie, że mogłaby  nie podejmować takiej decyzji i inaczej ułożyć życie małżeńskie. Alternatywne rozwiązania – rezygnację z opieki współmałżonka czy zablokowanie awansu współmałżonka uważa, za możliwe do realizacji i ma przeświadczenie, że taką decyzję także byłaby w stanie podjąć.   

br.Ksawery Knotz