Pierwsze wersety Biblii mówią nie tylko o stworzeniu człowieka, ale „mówią także o łasce, czyli o udzielaniu się świętości, o promieniowaniu Ducha, które sprawia szczególny stan „uduchowienia” owego — pierwotnego przecież — człowieka. W języku Biblii, czyli w języku objawienia, „pierwotny” oznacza właśnie „Boży”: „Adam, który był Boży” (por. Łk 3,38 według przekładu ks. Wujka)”. (TC)

 

Adam i Ewa – naprawdę Boży ludzie – są szczęśliwi, ponieważ uczestniczą w życiu wewnętrznym samego Boga, w Jego świętości. To pełnia Bożej łaski jest w nich wewnętrzną podstawą i źródłem zdolności do obdarzania się wzajemnie czystą miłością i bezinteresownym darem. To Boże obdarowanie sięga aż do samych głębin świadomości i podświadomości mężczyzny i kobiety i odzwierciedla się na zewnątrz w ich wzajemnym «przeżyciu ciała».

Adam i Ewa przepełnieni łaską byli «uduchowieni» w jakiś inny sposób niż znane nam przykłady ludzi uduchowionych. „Ta inna miara „uduchowienia” wskazuje z kolei na inny układ sił wewnętrznych w samym człowieku, jakby inny stosunek ciała do duszy, inne proporcje wewnętrzne zmysłowości, duchowości, uczuciowości, inny wreszcie stopień wewnętrznej wrażliwości na dary Ducha Świętego” (TC).

Ciało ludzkie, przepełnione łaską, „ujawnia nie tylko swą „fizyczną” męskość czy kobiecość, ale ujawnia zarazem taką wartość i takie piękno, które przekracza sam tylko fizyczny wymiar «płciowości». (TC) W człowieku jest obecna „głęboka gotowość do «afirmacji osoby», czyli (…) do «przeżywania» tego, że drugi człowiek — kobieta dla mężczyzny, a mężczyzna dla kobiety — jest także przez swoje ciało kimś (…) jedynym i niepowtarzalnym, kimś wybranym przez odwieczną Miłość”. (TC). To afirmujące spojrzenie ogarnia i obejmuje nie tylko wnętrze drugiego człowieka, ale także „całą «zewnętrzność» człowieka, to znaczy to, co stanowi jego nagość, czystą i prostą nagość ciała jego męskości i kobiecości”. (TC)

Od początku świata do końca historii „człowiek nie oderwie się nigdy od „oblubieńczego” sensu swego ciała. Chociaż nawet ten sens ulega i ulegać będzie wielorakim zniekształceniom, to jednak stale będzie tkwił pod nimi jako najgłębsza warstwa, która domaga się odsłonięcia w całej swej prostocie i czystości, oraz ukazania w całej swej prawdzie — jako znak „Bożego obrazu” (TC).

 

br. Ksawery Knotz