Według papieża samotność jest drogą, która prowadzi do jedności. Jedność ta jest możliwa dzięki zdobyciu świadomości, że jako ludzie jesteśmy odrębni od wszystkich istot żyjących. Poczucie jedności między mężczyzną a kobietą jest więc doświadczeniem ściśle ludzkim.

 

To oni stanowią dla siebie „odpowiednią pomoc”, aby tę wyjątkową jedność przeżyć. Przekroczenie granicy swoje samotności i przyjęcie samotności drugiej osoby jest zawsze połączone z wyborem. Jedność, do której został stworzony człowiek może się dokonać tylko poprzez wybór.

Człowiek z natury, na mocy urodzenia, należy do tej wspólnoty, którą tworzą ojciec i matka. Aby zjednoczyć się z żoną lub mężem musi dokonać wyboru i opuścić ojca i matkę. Ta myśl Starego Testamentu jest aktualna także dzisiaj. Pierwszy mężczyzna i pierwsza kobieta stanowią wzór dla wszystkich mężczyzn i kobiet, którzy «w jakimkolwiek czasie będą jednoczyć się ze sobą tak ściśle, że będą „jednym ciałem». Ciało, które przez swoją męskość lub kobiecość od początku pomaga obojgu («pomoc jemu podobna») znaleźć się we wspólnocie osób, staje się w sposób szczególny elementem konstytutywnym ich zjednoczenia, kiedy stają się mężem i żoną. To jednak dokonuje się przez wzajemny wybór. Ten właśnie wybór stanowi umowę małżeńską między osobami, które jedynie na tej podstawie stają się „jednym ciałem”(TC). Wtedy staje się jasne, że „kobieta” jest dla mężczyzny, i na odwrót „mężczyzna” jest dla kobiety”. (TC)

Mężczyzna i kobieta tworzą „wspólnotę osób” (communio personarum), ale papież proponuje używać sformułowanie „komunia osób”, ponieważ słowo „wspólnota” ma zbyt wiele znaczeń, aby je bezpiecznie używać. „Komunia osób” wskazuje na wzajemną „pomoc”, „wzajemność w istnieniu” osoby obok osoby. Tego typu relacji – komunii – żadna inna istota żyjąca nie mogłaby zapewnić człowiekowi.

 

br. Ksawery Knotz