Charakterystycznym rysem drugiego opowiadania o stworzeniu człowieka jest osobne stworzenie mężczyzny i kobiety. „Pierwszą istotę ludzką Biblia nazywa „człowiekiem” (adam), natomiast od chwili stworzenia pierwszej kobiety zaczyna go nazywać „mężczyzną” w relacji do kobiety. Dopiero później, (w 4 Rdz) jest po raz pierwszy użyte jako imię własne.

 

Adam, to przede wszystkim człowiek, który reprezentuje ludzkość, praprzodek. (Biblia posługuje się gdzie indziej wyrażeniem: „syn człowieka”, ben – adam).

Józef Flawiusz pochodzenie słowa Adam wyprowadza od źródłosłowu ‘dm, czyli „być czerwonym”. Występuje on również w czasowniku adamah oznaczającym glebę, rolę , ziemię. Nazwę tę nadano człowiekowi dlatego, że sądzono, że został ulepiony z ziemi, która miała kolor czerwony, podobny do skóry ludzkiej

Jak już było wspomniane dopiero po stworzeniu kobiety tekst jahwistyczny zaczyna rozróżniać ludzi pod katem płci na mężczyznę i kobietę. W oryginale pojawia się piękna gra słów, która jest trudna do oddania w języku polskim – mężczyzna to iš, (isz) a kobieta to išša (isza). Ksiądz Wujek w swoim tłumaczeniu Pisma św. spróbował oddać biblijną myśl za pomocą słów mąż i mężyna. Mogłoby być też kobiet i kobieta. Każde z tych tłumaczeń pomimo swojej śmieszności o wiele lepiej oddaje zamysł natchnionego autora. Myśl objawiona jest taka: Bóg stwarza dwoje ludzi równych sobie w człowieczeństwie ( ten sam rdzeń ich nazwy zaznacza równość) którzy jako mężczyzna i kobieta różnią się od siebie cechami płciowymi (różnicę płciową oddaje jego końcówka).

Wypowiedź Jahwisty o równości płci jest najstarszą historycznie wypowiedzią na ten temat. Powstała ona w środowisku, w którym panowała dyskryminacja kobiety. Do dnia dzisiejszego na Bliskim Wschodzie kobieta nie cieszy się równouprawnieniem. Mahomet zarezerwował w raju miejsce dla swojego konia, wielbłąda i kota, ale zapomniał o miejscu dla swoich żon. Platon w swojej teorii o metempsychozie twierdził, że po śmierci dusza obciążona winą wciela się najpierw w kobietę, a potem w jakieś zwierzę. Dlatego zdanie stworzył go (człowieka) jako mężczyznę i kobietę” w tamtych czasach brzmiało rewolucyjnie, ponieważ zawierało myśl, że kobieta jest tak samo człowiekiem jak mężczyzna i jest mu z woli Boga całkowicie równa. Nie zapominajmy, że gdy Bóg stworzył mężczyznę i kobietę uznał szczególną wartość swojego dzieła.  „A Bóg widział, że wszystko, co uczynił, było bardzo dobre” (Rdz 1,31). Do tej pory Bóg uznawał, że wszystko co stworzył było dobre. Teraz uznał, że stworzenie człowieka jako mężczyzny i kobiety było bardzo dobrym dziełem.

 

br. Ksawery Knotz